Ostatni pociąg do Paryża

 Ocena 2/3

Rose Belle Manon (R.B. Manon ) jest Amerykańską Żydówką. W młodym wieku opuszcza rodzinny dom w Nevadzie i przenosi się do Paryża, by pracować jako dziennikarka. W Paryżu dochodzi do jednego z najgłośniejszych morderstw, którego ofiarą pada Stella obiecująca aktorka i zarazem kuzynka Rose. R.B. przez swojego wydawcę zostaje przymuszona do pisania artykułów w tej sprawie. Gdy w końcu udaje się schwytać mordercę, Rose z działu towarzyskiego przenosi się do polityki i zostaje wysłana do Berlina jako korespondentka polityczna. Przez długi czas jej życie toczy się między Paryżem a Berlinem, skąd regularnie przysyła materiały do gazety.

Tam też poznaje Leona grawera z którym nawiązuje bliższe relacje. Kiedy w Berlinie zaczynają narastać antysemickie poglądy, a w Niemczech wyczuwalne są wojenne nastroje Rose jako dziennikarka mogąca swobodnie podróżować między granicami państw zgadza się na bardziej konspiracyjną pracę na rzecz swojego kraju. Dodatkowo również dzięki swoim licznym znajomościom pomaga grupie ludzi w bezpiecznym opuszczeniu Berlina i wyjeździe do Paryża.

R.B. mimo swojego żydowskiego pochodzenia wykazuje się ogromną odwagą w docieraniu do ważnych informacji, aby jak najlepiej wykonywać zawód dziennikarki, a w ostateczności ryzykuje własne życie, by ocalić bliskich i przyjaciół. W duchu jednak nadal jest wrażliwą, zakochaną kobietą, która poświęca swoje własne szczęście, dla większego dobra. Mimo, że większość książki to fikcja literacka, jeden z jej fragmentów oparty został na autentycznej historii.

Książkę przyjemnie się czyta, szczególnie polecam osobom lubiącym tematykę II wojny światowej.

Pracownia naprawiania życia

Ocena 2/3

Troje bohaterów, każdy z nich mierzy się z własnymi "demonami" i gdy myślą, że są już na dnie trafiają do Pracowni. Tam uczą się na nowo akceptować siebie. Właściciel Pracowni starając się zagłuszyć wyrzuty sumienia i odkupić swoje winy całą swoją energię wkłada w naprawianie życia innych ludzi. Początkowo wszystko wydaje się jasne Pracownia ma pomagać ludziom w potrzebie, jednak osoba która otrzymała pomoc nie wie że jej nowe życie zostało starannie zaplanowane, a nad każdym jej krokiem "czuwa" Pracownia.
Książka pokazuje jak cienka może być granica między niesieniem pomocy bliźniemu, a próbą sterowania czyimś życiem.

Gringo wśród dzikich plemion

 Ocena 3/3

Gringo wśród dzikich plemion uważam za jedną z najlepszych książek Wojciecha Cejrowskiego. W bardzo bezpośredni i dowcipny sposób opisuje swoje wyprawy w poszukiwaniu głównie indiańskich plemion. Często dociera w miejsca w których od dawna nie pojawił się biały człowiek, więc reakcje Indian na widok bladej skóry Wojciecha Cejrowskiego bywają bardzo różnorodne. Najczęściej wiążą się ciągłą obserwacją wszystkich nawet najbardziej intymnych czynności. Autor dużo miejsca poświęca opisom indiańskich wierzeń, tradycji i kultury, ale przede wszystkim opisuje swoje zabawne, a nieraz niebezpieczne przygody. Każda z opisanych wypraw zakończona jest morałem. Początkowo trochę mylące mogą być dopiski zamieszczone przez tłumacza książki, jednak po kilku stronach przestają przeszkadzać, głównie przez to, że stanowią nieodłączną część opisywanych w książce historii. Ponadto książka zawiera dużą ilość zdjęć wykonanych przez Wojciecha Cejrowskiego. Jeśli komuś podobają się programy podróżnicze Wojciecha Cejrowskiego a nie czytał jeszcze żadnej książki powinien rozpocząć właśnie od Gringo wśród dzikich plemion.

 

czekoladowe pachnidło

Ocena 1/3

Dziś o książce, która bardzo mnie rozczarowała, ponieważ najciekawsza w niej okazała piękna okładka. W przypadku Zapachu Czekolady sprawdza się powiedzenie : nie oceniaj książki po okładce. Niestety książka zbyt mocno przypomina mi Pachnidło, bo zdecydowanie zbyt dużo w niej opisów różnych zapachów niż czekolady. Owszem główny bohater pracuje w fabryce czekolady i wytwarza praliny własnego pomysłu, tworzone na podstawie zapachów, które odczuwa wokół siebie, a które później odszukuje w przyprawach. Samej czekolady jest tam jednak jak na lekarstwo, bo książka opiera się tak naprawdę na historii burzliwego romansu i nieszczęśliwej miłości.

Gdybym nie czytała Pachnidła to może byłabym nią zachwycona, niestety z przykrością stwierdzam, że Zapach czekolady to nic innego jak romansowa wersja wspomnianej już książki. Szkoda, bo gdyby bardziej skupić się na wątkach dotyczących czekolady, a nie zapachów to mogłaby być to całkiem ciekawa historia.

Mimo, że początkowo chciałam pisać jedynie o książkach, które mi się podobały to ze względu na apetyczną okładkę chciałam przestrzec przed tą książką, by inni tak jak ja nie poczuli zawodu.

w ciemnym mrocznym lesie (wszystko może się zdarzyć)

Ocena 2/3

Mimo, że początkowo akcja rozwijała się powoli, a gdy dotarłam do fragmentu o seansie spirytystycznym pomyślałam serio? I pomimo, ze główna bohaterka momentami przypominała mi Rachel z Dziewczyny z pociągu czułam, że muszę przeczytać tę książkę. Rozpoczęłam ją z rana, nie zdając sobie sprawy z tego jak bardzo mnie pochłonie i że kończąc ją w nocy stwierdzę – było warto. W ciemnym mrocznym lesie to kolejny doskonały thriller psychologiczny.

Nora jest samotnikiem, ale przede wszystkim znaną autorką kryminałów. Pewnego dnia znajduje na poczcie maila, o wieczorze panieńskim swojej dawnej przyjaciółki z lat szkolnych Clare.

Wiadomość ta jest dziwna i niespodziewana, ponieważ nie kontaktowały się ze sobą od dziesięciu lat. Nora pomimo wewnętrznych oporów decyduje się na udział w wieczorze, nie przypuszczając nawet, że ta decyzja z autorki kryminałów uczyni ją bohaterką jednego z nich.

Wraz z Niną również przyjaciółką Clare zaproszoną na wieczór panieński przyjeżdżają do szklanego domu. W Norze ta położona w środku lasu budowla od początku wzbudza negatywne emocje, wciąż towarzyszy jej uczycie bycia obserwowaną. Ostatecznie uczestnikami imprezy zostaje pięcioro prawie nieznających się wzajemnie osób. Jedyną wiążącą ich nicią jest przyszła panna młoda, którą jak się okazuje każdy z gości postrzega inaczej.

Pomimo nieco dziwnych panieńskich zabaw i kilku sprzeczek to zorganizowane w ostatniej chwili spotkanie przebiega w spokojnej atmosferze. Jednak, gdy w domu dochodzi do zabójstwa, a jedna z podejrzanych osób nic nie pamięta niewinne spotkanie przeradza się w pasmo wzajemnych podejrzeń i oskarżeń.

Po lekturze tej książki nasunęły mi się takie pytania. Czy, gdy mówimy, że znamy kogoś doskonale i sądzimy, że wiemy o tej osobie wszystko to czy jest tak naprawdę? Czy w porę uda nam się rozpoznać, kiedy dana osoba kłamie? Czy można wierzyć w czyjąś uczciwość i dobre intencje tak bardzo, by powierzyć mu własne życie?

Sądzę, że książka może okazać się podobnym sukcesem jak wspomniana już przeze mnie Dziewczyna z pociągu, mam nadzieję, że również doczeka się ekranizacji.

Chyba nie umiałabym zdecydować, która książka podobała mi się bardziej, bo pomimo małych podobieństw obie powieści mają swój własny odmienny charakter.

jedna książka może zmienić życie człowieka...

Ocena 3/3

Po ośmiu latach ponownie przeczytałam Cień Wiatru i poczułam się tak jakbym odkrywała tę książkę na nowo. To jedna z tych książek, która mimo kilkukrotnego czytania nigdy się nie nudzi. Ponownie dałam się porwać magii zamkniętej na kartach powieści, gdzie wbrew pozorom najważniejszą rzeczą nie są książki. Cień Wiatru to historia o miłości nie tylko do książek, przyjaźni, dojrzewaniu i dorastaniu, a także o tym, że każdy człowiek zasługuje na to, by dać mu szansę. Książka wciąga czytelnika już od pierwszych stron tak bardzo, że nie pozostaje nic innego jak tylko poddać się jej urokowi. Głównym bohaterem jest Daniel Sempere, którego poznajemy jako dziesięciolatka kiedy wraz z ojcem wybiera się do miejsca, które wywiera duży wpływ na jego dalsze życie, a jest nim Cmentarz Zapomnianych Książek. Miejsce do którego trafiają zapomniane przez wszystkich książki. Daniel wyrusza w podróż po labiryncie książek, by wybrać jedną, która później całkowicie odmieni jego życie. Trafia na książkę Cień Wiatru autorstwa Juliana Caraxa. Mimo, że ani autor ani tytuł nie są mu znane czuje, że musi tę książkę przeczytać. Pochłania ją w jedną noc i podejmuje się wyzwania, które towarzyszy mu przez wiele lat życia.

Wszędzie, gdzie się da rozpytuje o autora książki próbując wydobyć jego postać z mroków zapomnienia. Dowiaduje się, że znaleziony przez niego egzemplarz powieści jest ostatnim z dostępnych, ponieważ od lat ktoś rozpytuje o książki Caraxa, wykupuje dostępne egzemplarze a następnie je pali. Daniela informacja ta początkowo przeraża jednak później jego chęć poznania prawdy o losach autora przybiera na sile. W czasie wieloletnich poszukiwań ratuje człowieka zyskując w ten sposób oddanego przyjaciela, który pomaga mu w rozwiązywaniu zagadki Juliana Caraxa. Cień Wiatru była pierwszą książką Carlosa Ruiza Zafóna, którą przeczytałam, jednak zaintrygowała mnie tak bardzo, że w ciągu kilku lat przeczytałam wszystkie dostępne w Polsce książki autora. Za najlepsze uważam te pozycje Cień Wiatru, Gra Anioła, Światła Września i Więzień Nieba. Cień Wiatru pojawia się często w zestawieniach najważniejszych książek, które powinno się przeczytać. Uważam, że miejsce książki jest tam w pełni zasłużone. Cień Wiatru to powieść, którą każdy powinien choć raz w życiu przeczytać.

 

Samolot bez niej - Michel Bussi

Ocena 3/3

Losy dwóch rodzin połączyła katastrofa samolotu, ból po stracie bliskich i nadzieja. Nadzieja na to, że cudownie ocalała dziewczynka należy do którejś z nich. Obie rodziny przez 18 lat próbują poznać prawdę, jednak jej ustalenie stanowi problem nawet dla prywatnego detektywa. Katastrofa samolotu wydarzyła się bowiem w czasach, gdy jeszcze nie stosowano badań DNA. Cudownie ocalona dziewczynka dorasta i zaczyna dostrzegać, że jest inna niż jej rodzina, a gdy na 18 urodziny otrzymuje dziennik spisany przed detektywa zupełnie traci wiarę w to że wie kim jest. Książka przez cały czas trzyma w napięciu, kiedy sądziłam, że domyślam się prawdy okazało się, że nie miałam racji, a takiego zakończenia nawet przez moment się nie spodziewałam.