Opowieść starego lustra

 

 Ocena 3/3

Czyżbym znalazła kolejną ulubioną polską autorkę? Muszę przyznać, że po lekturze Opowieści starego lustra jestem zachwycona tą powieścią. Przemawia w niej do mnie wszystko od lekkości pióra autorki poprzez piękno całej historii, a na cudownej okładce skończywszy. To idealne połączenie świątecznej opowieści z magią i historią rodzinną w tle. Zazwyczaj książki w których bohaterki przenosiły się w czasie w dodatku za pomocą jakiś przedmiotów nie szczególnie mnie ciekawiły. Tutaj jednak przeszłość tak płynnie łączy się z teraźniejszością, że w ogóle mi to nie przeszkadza. Każdy kto sięgnie po Opowieść starego lustra z miejsca polubi główną bohaterkę delikatną, wrażliwą a zarazem mającą swój temperament Alicję. To dzięki niej po wielu latach wyjaśnią się historie rodzinne rodu Wilkanowskich, a dawno zaginione osoby ponownie się odnajdą. Alicja pracuje w przytulnym sklepiku Pana Teodora, tam pomaga klientom wśród wielu unikatowych przedmiotów znaleźć idealny prezent. Zrządzenie losu sprawia, że do Alicji również trafia niezwykły prezent w postaci starego lustra, które pozwoli jej zajrzeć w przeszłość i to dosłownie. Młoda kobieta za sprawą magii przenosi się do XIX wiecznych Brzezian wcielając się w guwernantkę poznaje historię, zwyczaje i tajemnice starego dworu oraz jego mieszkańców. Tam też spotyka mężczyznę, który sporo namiesza nie tylko w jej magicznym życiu. Książka jest pełną ciepła historią o miłości, przyjaźni, dawaniu sobie drugiej szansy, wybaczaniu i odnajdywaniu szczęścia w sobie i wokół siebie. A w połączeniu z opisem zimowego Krakowa (do którego po lekturze tej powieści mam ochotę się wybrać) zarówno współczesnego jak i tego z XIX wieku oraz świątecznych zwyczajów i tego niezwykłego czasu przygotowań do Wigilii jest to po prostu doskonała świąteczna historia którą zwyczajnie trzeba w tym grudniowym czasie przeczytać. Po lekturze Opowieści starego lustra mam taki niedosyt, że na moją czytelniczą listę trafiły już kolejne trzy powieści tej autorki.