Księga o Niewidzialnym

 Ocena 2/3

Księga o Niewidzialnym jest zbiorem pięciu opowiadać Erica - Emmanuela Schmitta, każde z nich niesie osobne przesłanie. Wszystkie jednak mają wspólny mianownik pokazania obrazu Boga w różny często nieoczywisty sposób.
Milarepa - to historia dziecka, które w swojej dziecięcej niewinności wyraziło żal spowodowany stratą poniesioną przez członka swojej rodziny. W zamian za to jego i jego najbliższych spotkało zło więc on sam stał się zły. Baśń mówi o tym, że o wiele łatwiej jest popełniać zło, bo wymaga ono znacznie mniej wysiłku niż dobro jednak na pochwałę zasługuje ten kto potrafi za zło odpłacić dobrem i wybaczyć krzywdy bliźniemu.
Pan Ibrahim i kwiaty Koranu - Mojżesz opuszczony w dzieciństwie przez matkę i wychowywany przez ojca czuje się niechciany i niekochany. Jego relacja z ojcem jest dosyć krucha, w tym czasie pomału zaprzyjaźnia się z Panem Ibrahimem który prowadzi sklep w jego dzielnicy. Gdy również ojciec opuszcza Mojżesza chłopak sądząc że został całkiem sam na świecie niespodziewanie odnajduje wsparcie i ojcowską miłość w Panu Ibrahimie. Opowieść uczy tego, by mimo wszystko zawsze mieć nadzieję, bo nigdy nie wiemy kiedy nasz los się odmieni.
Oskar i Pani Róża - historia chorującego na raka dziesięcioletniego Oskara jest chyba najbardziej znaną z historii stworzonych przez Schmitta. Opowieść tę czytałam już kilka razy, jednak nieodmiennie powoduje ona u mnie duże wzruszenie. Jest przepełniona życiową mądrością, próbą pogodzenia się ze śmiercią i przeżycia reszty życia tak by w pełni cieszyć się z każdej chwili. Oskar poznaje w szpitalu wolontariuszkę, która dla niego staje się ciocią Różą. Kobieta prowadzi z chłopcem rozmowy o Bogu, życiu i śmierci. Zachęca go do codziennego pisania listów, by w ten sposób dać mu zajęcie i pomóc zrozumieć istotę przemijania oraz oswoić jego lęk przed śmiercią.
Opowieść uczy tego by cieszyć się z każdej chwili życia, która została nam dana.
Dziecko Noego - jest to historia katolickiego księdza ojca Ponsa, który w okresie okupacji Brukseli ocalił dwieście siedemdziesiąt jeden dzieci przed śmiercią. Wśród nich było jedno szczególne dziecko imieniem Joseph z którym ksiądz się zaprzyjaźnił. Wspólnie z chłopcem zgłębiał religię żydowską. Ojciec Pons prócz ratowania dzieci ocalił również księgi i przedmioty symbolizujące kulturę żydowską. W późniejszych latach zakładał kolekcje przedmiotów innych okupowanych narodów. To przypowieść o odwadze i nadziei do samego końca.
Zapasy z życiem- Jun to zły na cały świat młody chłopak uważający, że jego życie nie ma sensu i że nikogo ono nie obchodzi. na swojej drodze spotyka Shomintsu, który wskazuje mu w życiu cel i pomaga uporać się z demonami przeszłości. Przypowieść ta mówi o tym, że swój życiowy cel możemy odnaleźć w miejscu i czynnościach po których najmniej się tego spodziewamy, a pomocną dłoń otrzymać od tych od których w żadnym stopniu tego nie oczekujemy.

Królowa ludzkich serc

Ocena 2/3

Pamiętam, że kilka lat temu przeczytałam książkę Diana. Prawdziwa historia, był to rodzaj autobiografii księżnej. Sięgając po Diana. Moja historia początkowo myślałam, że będę czytać te samą książkę tylko, że w nowszym wydaniu. Diana. Moja historia okazała się jednak połączeniem autobiografii z bardzo szczegółową biografią. Książka Andrew Mortona podzielona jest na czternaście rozdziałów z czego pierwszy zawiera bezpośrednie wspomnienia Diany. Są one rodzajem zarejestrowanych przez księżnę odpowiedzi na przesłane jej wcześniej pytania. Część ta mimo, że ułożona chronologicznie wydaje się być nieco chaotyczna przez to, że widzimy tutaj jedynie napisane przez Dianę odpowiedzi nie znając dokładnej treści pytań, które jej wcześniej zadano. Odpowiedzi te są formą luźnych stwierdzeń, nie określających dokładnego miejsca i czasu zdarzeń, te dopiero porządkują bardziej pojawiające się przypisy autora. Księżna opowiada tam o swoim nieszczęśliwym dzieciństwie spowodowanym rozwodem rodziców, o jej okresie dorastania dzielonym na czas spędzony z matką i ten z ojcem. Kolejne wspomnienia dotyczą lat młodości i życia singielki do momentu poznania księcia Walii. Diana opisuje swoje uczucia wobec księcia Karola, to jakie zrobił na niej wrażenie. Dalsze wspomnienia dotyczą okresu narzeczeństwa i tego, że z nikomu nie znanej młodej dziewczyny nagle stała się budzącą spore zainteresowanie mediów narzeczoną księcia Walii. Już w okresie narzeczeństwa Diana dowiedziała się o dużej zażyłości łączącej Karola z jego wieloletnią przyjaciółką Camillą Parker- Bowles. Już jako żona i księżna Walii Diana bardzo często wspominała jak ta relacja wpłynęła na jej małżeństwo z księciem Walii.
Księżna otwarcie przyznawała się do bulimii i depresji, które towarzyszyły jej przez prawie cały okres małżeństwa. W swoich bezpośrednich wspomnieniach przedstawia siebie jako osobę samotną, nękaną przez media i stanowiącą problem dla rodziny królewskiej.
Druga część książki będąca szczegółową biografią Diany Spencer jest próbą bezstronniczego przedstawienia wizerunku księżnej Walii. Tego jak była postrzegana przez członków rodziny królewskiej, media i swoje najbliższe otoczenie. Zarówno z bezpośredniej relacji księżnej jak i wypowiedzi ludzi którzy mieli z nią styczność wyłania się obraz kobiety nieszczęśliwej, która rozczarowała się rolą którą przyszło jej odegrać. W drugiej części znajdziemy sporo cytatów będących wypowiedziami rodziny Spencerów, przyjaciół księżnej, członków jej ochrony czy dam dworu. Każda z tych osób wspomina księżnę na swój sposób.
Książka jest kopalnią informacji o życiu Diany Spencer późniejszej księżnej Walii. Osobom lubiącym czytać biografie znanych osób szczególnie te lekturę polecam.