Psychiatria bez tajemnic

 

 Ocena 3/3

Droga do zostania psychiatrą jest długa i zawiła. Wie coś o tym Adam Stern który w swojej książce Z pamiętnika początkującego psychiatry opisuje historię swojej czteroletniej rezydentury na oddziale psychiatrycznym Harvard Medical School. Adam przez pierwszy rok był bardzo niepewny siebie, uważał że na Harvard dostał się przez pomyłkę i że zaraz ktoś mu powie, że ma wrócić do domu. Stern rozpoczął swoją rezydenturę na nocnych zmianach, gdzie musiał walczyć nie tylko ze swoim zmęczeniem, ale przede wszystkim starać się utrzymać w dobrym stanie pacjentów, którzy w nocy miewali kryzysy i potrzebowali nagłej pomocy. Adam opowiada sporo o życiu rezydentów poza szpitalem, o ich wspólnych wyjazdach i wyjściach do baru, by móc odpocząć od trudów pracy. Dużo miejsca poświęca również opisowi uczucia, które rodzi się między nim a inną rezydentką z jego rocznika. Lekarze tak samo jak pacjenci mogą przejść załamanie psychiczne np. po utracie pacjenta o którego zdrowie starali się walczyć. Tak było w przypadku Adama, gdy jedna z jego pacjentek umiera on nie umiejąc sobie z tym poradzić musi szukać wsparcia u doświadczonego terapeuty. Autor pochodzi z lekarskiej rodziny dzięki czemu przez cały czas swojej rezydentury może liczyć na wsparcie ojca który jest kardiologiem i brata który również zdecydował się na studia medyczne. Książka nie jest tak zabawna jak Będzie Bolało Adama Kay'a, bo w przeciwieństwie do tego drugiego Adam Stern nie jest komikiem. Nie mniej jednak ten dziennik młodego psychiatry porwał mnie równie mocno co Będzie Bolało. Cieszę się, że jako ostatnią książkę w tym roku udało mi się przeczytać tak dobrą książkę. Szczególnie, że dowiedziałam się z niej wielu ciekawostek z dziedziny psychiatrii którą od dawna się interesuję. 

Wszyscy kłamią... nawet najbliżsi

 

 Ocena 3/3

    Sięgając po ten tytuł nie byłam nawet świadoma, że tak idealnie wkomponuje się w ten aktualnie przedświąteczny i zimowy czas. W książce podobało mi się to, że autorka utrzymywała napięcie od początku do końca, gdy sądziłam, że domyślam się już wszystkiego pojawiały się zupełnie nowe wątki, a bohaterowie odsłaniali nowe karty, które dawały zupełnie nowy obraz sytuacji. Z twórczością Camilli Grebe zetknęłam się po raz pierwszy, bo tak jak wiele innych książek w mojej kolekcji również ta trafiła do mnie z aukcji charytatywnej Kociej Łapki. Po lekturze Wszyscy kłamią zdecydowanie jestem chętna do sięgnięcia po inne tytuły z twórczości pisarki. Od książki nie mogłam się oderwać czytałam nawet ukradkiem tam gdzie nie powinnam, jednak potrzeba dotarcia do końca tej historii była silniejsza. Jeśli miałaby być to ostatnia przeczytana książka w tym roku to cieszę się, że przypadkowo wybrałam tak wciągającą lekturę. Tytuł z pewnością trafi  do mojego corocznego zestawienia najwyżej ocenionych książek. Maria po wielu samotnych latach spędzonych tylko z niepełnosprawnym synem na jednym z przyjęć poznaje przystojnego muzyka Samira. Para szybko wpada sobie w oko i zaczyna się ze sobą spotykać. Postanawiają się pobrać i stworzyć rodzinę, bowiem oboje mają już dzieci. Samir wraz z córką Yasmin wprowadza się do domu Marii i Vincenta w Szwecji. Cała historia opowiedziana jest jakby od tyłu i zaczyna się od nagłego zniknięcia Yasmin. Następnie czytelnik dowiaduje się o tym co wydarzyło się w życiu rodziny przed i po tym wydarzeniu. Całą historię poznajemy z perspektywy kilku osób Marii, Vincenta, Gunnara (policjanta prowadzącego śledztwo w sprawie zaginięcia Yasmin) oraz z perspektywy jej samej. Jedynie Samir nie ma prawa do opowiedzenia historii ze swojej perspektywy, a poznajemy go tylko z opowieści pozostałych członków rodziny i jego rozmów z nimi. Po zniknięciu Yasmin rodzina powoli zaczyna się chwiać, bowiem w toku prowadzonego śledztwa początkowo rozważane jest samobójstwo, później ucieczka, a w ostateczności w wyniku zebranych materiałów rozważane jest również morderstwo o które oskarżony zostaje Samir. On sam twierdzi, że jest niewinny nikt w to jednak nie wierzy.